نویسندگان

• ولی الله نصیری
• مسعود قنبری

چکیده

مدارا به معنای لطف، تساهل، نرمی و در لغت، به معنای دوری از درگیری با فرد به خاطر شر اوست. خداوند متعال، در قرآن کریم، از مدارا، به عنوان برکت و رأفت خود یاد کرده است. مدارا جایگاه بسیار مهمی در حیات خانواده و اجتماع آدمی دارد. اگر انسان با دیگران مدرا نکند و در سختی‌ها و ناگواری‌ها، با دیگر افراد با عصبانیت و خشم رفتار کند، هـم بـه اعتماد اجـتـمـاعـى و هـم بـه صحت تربیتی و اخلاقى خود ضربه خواهد زد. مدارا نقش بسیار سازنده‌ای در زندگی خانوادگی و اجتماعی انسان دارد. زنـدگـى پر از ناگواری‌هایى است که انسان با آن رو برو مى‌شود. اگر انسان بنا را بر مدارا کردن با مردم نگذارد و در مشکلات و ناهمواری‌ها، با دیگران به تندى و خشونت رفتار کند، هـم بـه اعـتـبـار اجـتـمـاعـى و هـم بـه سلامت دینى و اخلاقى خود لطمه خواهد زد. هدف در این پژوهش، بررسی حیطه‌های مختلف مدارا در سیر? امامان (ع) است که برای جمع‌آوری اطلاعات، از روش کتابخانه‌ای استفاده شده و داده‌ها با استفاده از روش توصیفی و تحلیل محتوا مورد بررسی قرار گرفته و نتایج حاصل از این بحث عبارتند از: در فضلیت مدارا، بسیاری از فضایل مانند خضوع و خشوع، نوع‌دوستی، صبر و خویشتن‌داری، کظم غیظ، نداشتن کینه‌توزی، دوری از خشم، دوری از جنگ، دوری از ناسزا‌گویی و سهل گیری وجود دارد. این فضایل اخلاقی و تربیتی نمونه‌ای از صفاتی است که انسان را در دنیا و آخرت به رتبه‌های والا و درجات ارزشمند می‌رساند.

کلیدواژه‌ها

• مدارا
• اجتماع
• سیره اهل بیت
• قرآن